Definicje starożytności

Starożytność – okres obejmujący historię najstarszych cywilizacji, od około 4000 lat p.n.e. do 476r. (upadek zachodniego cesarstwa rzymskiego), natomiast pojęcie antyk odnosi się do kultury starożytnej Grecji i Rzymu i ogarnia dorobek ludów żyjących przed naszą erą w basenie Morza Śródziemnego.

Tę kulturę określano mianem klasycznej (od. łac. classicus – wzorcowy, doskonały). Uważana jest obok Biblii za główne źródło kształtujące poglądy etyczne i estetyczne  naszej cywilizacji.

Źródło:  J. Lupas-Rutkowska, Epoki literackie, Agencja Wydawnicza Jerzy Mostowski, Raszyn 2001, s. 7.

 

Starożytność – w historiografii europejskiej dotyczącej Europy i krajów Bliskiego Wschodu określa się tym mianem najstarszy okres w dziejach cywilizacji – od IV w. p.n.e. do V w. n.e. Za symboliczny koniec starożytności przyjmuje się 476r. – datę upadku cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie. W okresie starożytności ukształtowały się dwie tradycje, stanowiące kulturowe podstawy literatury europejskiej (w tym również polskiej):

• antyczna (grecko-rzymska),
• biblijna (judeochrześcijańska).

Źródło: E. Zarych, Starożytność, Średniowiecze, Renesans, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2007, s.7.

 

Antyk, czyli starożytność to epoka, którą datujemy na czas od końca I tysiąclecia p.n.e. do około V w. n.e. Umowną datą zamykającą antyk jest rok 476 n.e. – upadek cesarstwa zachodniorzymskiego. Antyk to pojęcie odnoszące się do dorobku kulturalnego (literatura, filozofia, sztuka, architektura) starożytnej Grecji i Rzymu. Jest to epoka otwierająca dzieje kultury śródziemnomorskiej. Jej nazwa pochodzi od łacińskiego słowa antiquus, czyli dawny.

Źródło: A. Sabak, M. Borkowska, A. Popławska, W. Rzehak, B. Włodarczyk, Repetytorium maturzysty – język polski, Greg, Kraków 2009, s. 13.

 

Antyk – (łac. antiquus – dawny) w najszerszym znaczeniu określenie odnosi się do starożytności grecko-rzymskiego okresu historycznego (cywilizacji znających pismo) – wszystkich wytworów materialnych i duchowych starożytności Greków i Rzymian; dorobek szczytowych okresów cywilizacji starożytnej (Grecja okresu Peryklesa i Fidiasza; Rzym okresu Augusta) stał się w historii kultury nieprzemijającym i niedoścignionym wzorem, punktem odniesienia, kanonem i ideałem.

Potocznie termin antyk określa przedmiot sztuki dawnej (głównie dzieła rzemiosła  artystycznego, meble i inne), mający wartość zabytkową.

Źródło:  S. Żurawski (red.), Epoki literackie – ANTYK, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, s. 22.

 

Antyk (od łac. antiquus – dawny) – mianem tym określano tradycyjnie już starożytny świat Grecji i Rzymu, która rozwijała się  w basenie Morza Śródziemnego, czyli jakby część starożytności. Z kolei przez Starożytność rozumie się  także historię innych kultur (Babilonia i Egipt), a także przestrzeń czasową Biblii. Niekiedy terminy antyk i starożytność stosuje się wymiennie.

Źródło: K. Droga, Powtórka z epok, „Cogito”, 1997, s. 8.