Mit o Syzyfie

Syzyf toczący kamień, attycka amfora czarnofigurowa z VI w. p.n.e.
Źródło: Syzyf [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2010-12-04 14:27Z [dostęp: 2010-12-17 11:53Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Syzyf&oldid=24165238

Tytuł: Mitologia
Podtytuł: Legendy korynckie
Autor: Jan Parandowski

Streszczenie mitu o Syzyfie

Pewien władca Koryntu – Syzyf był lubiany przez bogów toteż często gościł na Olimpie. Okazało się jednak, że jest plotkarzem i zdradza ludziom boskie tajemnice. Bogowie jednak nie przejmowali się tym, gdyż były to sprawy błahe. Pewnego razu jednak zdradził ważną tajemnicą Zeusa. Ten z zemsty wysłał do niego boga śmierci Tanatosa, który miał go zabrać. Syzyf przewidział jednak tą sytuację i udało mu się  uwięzić Tanatosa, co spowodowało, że ludzie przestali umierać. Hades powiadomił o tym Zeusa, a ten na pomoc śmierci wysłał Aresa. Syzyf umarł, ale przed śmiercią nakazał żonie, aby nie grzebała jego zwłok.  Po śmierci dusza Syzyfa błądziła wokół Styksu i głośno narzekała na złą żonę. Nie świadom niczego Pluton pozwolił mu wrócić na ziemię, ukarać żonę i załatwić sprawę. O uciekinierze Tanatos przypomniał sobie dopiero po upływie wielu lat. Uciął mu pukiel włosów i jego duszę sprowadził do podziemia. Syzyfa dosięgła w końcu sroga kara: skazano go na wieczne wtaczanie głazu pod górę. Gdy głaz osiągał szczyt kamień spadał i praca zaczynała się od nowa.

Interpretacja mitu o Syzyfie

Mamy tu do czynienia z symbolem ciężkiej niekończącej się pracy, z ogromnym ale bezskutecznym wysiłkiem, który do dziś dnia nosi miano syzyfowej pracy.

Nawiązania do mitu o Syzyfie

• Syzyfowe prace – S. Żeromski
• Mit Syzyfa – A. Camus