Pindar

Pindar (518-446 p.n.e.)

Grecki autor liryki chóralnej, rywal Symonidesa. Do dziś zachowała się prawie jedna czwarta jego twórczości, czyli 4 księgi epinicjów sławiących zwycięzców igrzysk olimpijskich.  Pindar traktował zwycięstwo jako dzielność (arete), męstwo, cnota dziedziczona po przodkach, pobożność, odwaga, przywiązanie do tradycji, bogactwo, dostojność i arystokratyczny rodowód. Należy wystrzegać się pychy (hybis) oraz nie przekraczać granic jakie śmiertelnikom wyznaczyli bogowie. Opowiedział mit o wyprawie Argonautów po złote runo. Już za życia cieszył się wielką sławą, gdy w 335r. Aleksander Wielki zdobył Teby, na znak szacunku ocalił od zniszczenia dom Pindara.

Epinicjum – utwór na cześć zwycięzców zawodów sportowych, wykonywał je chór po zakończeniu igrzysk. Składał się z 4 elementów: informacja o zwycięstwie, pochwała zawodnika i jego rodu oraz ojczyzny, prośba do boga o pouczenia i wskazówki moralne, sentencja na temat dzielności i odwagi.

W czasach nowożytnych Pierre’a Ronsarda nazywano francuskim Pindarem a piszący łacińskie ody Szymon Szymonowic europejską sławę zyskał jako Pindarus Polonus. Tzw. oda pindarysjka była modnym gatunkiem poetyki klasycystycznej.