Upadek pierwszych ludzi

Upadek pierwszych ludzi (Rodz. 3  1-24)

Pierwsi ludzie żyli w raju (Eden). Bóg zabronił im jeść owoce z drzewa, które rosło w środku ogrodu. Wąż, który był najbardziej przebiegły ze wszystkich zwierząt lądowych, skusił niewiastę, aby zerwała owoc z drzewa poznania dobrego i złego. Niewiasta skosztowała jabłko, a potem dała je swojemu mężowi. Dopiero wtedy zobaczyli swoją nagość i upletli sobie przepaski z figowych gałązek. Kiedy mężczyzna i kobieta usłyszeli kroki nadchodzącego Boga, ukryli się przed nim. Zdziwiony Bóg zawołał ich i zapytał, dlaczego się przed nim ukrywają? Wtedy mężczyzna wyznał, że wstydzą się swojej nagości. Niewiasta zaś przyznała się do zerwania owocu z zakazanego drzewa, do czego skusił ją wąż. Bóg przeklął więc węża, a pierwszych ludzi wygnał z ogrodu Eden. Mężczyzna dał swojej żonie imię Ewa. Od tej pory kobieta miała w bólu rodzić swoje dzieci, a mężczyzna w pocie i trudzie uprawiać ziemię i zdobywać pożywienie.

Skutki skosztowania owocu

• wygnanie z raju
• Ewa rodzi potomstwo w bólu
• mężczyzna ciężko pracuje
• poznają czym jest dobro i zło
• tracą nieśmiertelność
• zaczynają odczuwać wstyd
• boją się gniewu bożego
• między ludźmi panuje niezgoda
• od momentu wygnania z raju ludzie skazani są na wieczną tułaczkę

Upadek Adama i Ewy to pierwszy bunt człowieka w raju. Chcieli dorównać Bogu, co obiecał im wąż (szatan) kusiciel. Za swój pierwszy grzech pychy i zwątpienia zostali bardzo srodze ukarani. Bóg zesłał ich na ziemię, gdzie mieli ciężko pracować i przestali być nieśmiertelni (nie mogli dalej spożywać owoców z drzewa życia). Utracony przez Adama i Ewę raj do dziś pozostaje w wyobraźnie ludzkiej jako wizja wymarzonego szczęścia (arkadia).