Listy apostolskie
Listy stanowią mniej więcej trzecią część Nowego Testamentu. Dzięki nim możemy poznać naukę apostołów i ich współpracowników. Zawierają one wiedzę o Bogu i chrześcijańskiej Dobrej Nowinie łącznie z praktycznymi wskazówkami dotyczącymi życia i zachowania. Informują również o problemach wczesnego kościoła i o sposobach ich rozwiązywania. Niektóre z listów szczegółowo omawiają ważne dokumenty, inne ograniczają się tylko do ich sformułowania, jeszcze inne nawiązują do nich tylko pośrednio. Wszystkie listy powstały w 2 połowie I w. (pomiędzy 50 a 66r.) – w okresie formowania się i rozwijania wczesnego Kościoła.
Spis treści:
Definicja listu
List (epistola) – był popularnym gatunkiem literackim w starożytności. Służył do przekazywania praktycznych informacji oraz do poczynania rozważań filozoficznych i religijnych. Listy pisywali znakomici publicyści: Arystoteles i Cycero, a także poeci – Horacy. Jego specyficzną odmianą były listy adresowane do ogółu, nie do osób prywatnych.
Św. Paweł napisał łącznie aż 12 listów: do Rzymian, pierwszy i drugi do Koryntian, do Galatów, do Efezjan, do Filipian, do Kolosan, pierwszy i drugi do Tesaloniczan, pierwszy i drugi do Tymoteusza, do Tytusa, do Filemona, Anonimowy list do Hebrajczyków
Listy powszechne: św. Jakuba apostoła, pierwszy i drugi list św. Piotra apostoła, pierwszy, drugi i trzeci św. Jana Apostoła, św. Judy Iskarioty
Biografia św. Pawła
Św. Paweł, pierwotnie Szaweł. Ĺťyd urodzony około 10 r. w Tarsie (dziś Turcja), apostoł Jezusa. Uczył się rzemiosła (wyrobu namiotów), potem stał się faryzeuszem. Był zagorzałym przeciwnikiem i prześladowcą chrześcijan (brał udział w ukamienowaniu Szczepana). W drodze do Damaszku miał widzenie, w którym przemówił do niego Jezus. Porażony ślepotą został odprowadzony przez towarzyszących mu ludzi do miasta. Tam uzdrowiony przyjął chrzest i począł głosić w synagogach iż Jezus jest Synem Bożym. Spuszczony na linach z miejskich murów z trudem uratował się ucieczką przed Ĺťydami. W Jerozolimie wstąpił do gminy chrześcijańskiej, gdzie poznał Piotra. Zaczął głosić nauki w synagogach Damaszku, w Jerozolimie, Tarsie i całej Cylicji. Odbył trzy wielkie podróże misyjne, zakładając nowe kościoły wśród pogan. W czasie pierwszej podróży (45-49 Cypr, Azja Mniejsza) uzdrowił w Listrze kalekę mającego od urodzenia bezwładne nogi. Lud sądził, że ma przed sobą greckich bogów – Paweł miał być Hermesem, a towarzyszący mu Barnaba – Dzeusem. Druga podróż datowana na lata 50-58, obejmuje Azję Mniejszą i Grecję. W trackie trzeciej podróży misyjnej Pawła (53-58 Galia, Efez, Grecja) podczas jego przemówienia pewien młodzieniec z Troady wypadł z okna trzeciego piętra. Apostoł przywrócił go do życia. Wkrótce po powrocie do Jerozolimy został aresztowany i osadzony w łagodnym więzieniu w Cezarei, skąd został przewieziony do Rzymu, gdzie spędził ponad 2 lata w areszcie domowym. Po uwolnieniu udał się najprawdopodobniej do Hiszpanii, potem na Wschód, odwiedził Efez, Macedonię i Kretę. Wreszcie powrócił do Rzymu, gdzie został ponownie aresztowany i ścięty w 64 lub 67 roku.
Budowa listów św. Pawła
Listy św Pawła przestrzegają formy stosowanej w starożytności. Na pierwszym miejscu Paweł wymieniał zawsze nadawcę listu, a na drugim adresata. Po tej następowało pozdrowienie zawierające życzenie łaski i pokoju. Często dołączał kilka słów pochwały adresatów, modlitwę dziękczynną lub błagalną za nich. Po wstępie następowała główna część listu składająca się z dwóch rozdziałów – doktrynalnego i pouczającego. Na zakończenie listu składały się często krótkie, osobiste wiadomości nadawcy, pozdrowienia i życzenia błogosławieństwa dla poszczególnych członków gminy.
Styl św. Pawła doskonale ujawnia nam jego gwałtowny charakter i zapał z jakim głosił swoje idee. Wydarzenia opisuje w sposób bardzo żywy, zmienia formę z opisu na dialog, przechodzi do innego zagadnienia, by niespodziewanie powrócić do pierwszego.
Pierwszy List do Koryntian
Napisał św. Paweł prawdopodobnie z Efezu około 54 r. Adresatami listu byli mieszkańcy Koryntu, gdzie apostoł przebywał podczas swej drugiej podróży misyjnej. Bezpośrednim powodem napisania listu była wizyta ludzi Chloe (bliżej nieznanej chrześcijanki) oraz specjalne poselstwo z Koryntu donoszące o nieporządkach i nadużyciach w niedawno założonej gminie. Podwójny cel Pierwszego Listu do Koryntian, to wprowadzenie porządku tam gdzie go brakło oraz udzielenie odpowiedzi na pytania i wątpliwości korynckich wiernych. List zawiera pouczenie o małżeństwie i dziewictwie oraz Eucharystii, o Kościele jak o ciele Jezusa, o zmartwychwstaniu Chrystusa i o jego wiernych. Rozdział 13 o miłości nazwano Pieśnią nad pieśniami.
Hymn o miłości (1 Kor. 13 1-8,13)
Wstęp przedstawia człowieka, który ma różne talenty ale nie zna miłości. Z rozwinięcia dowiadujemy się jak miłość powinna wyglądać. Z zakończenia dowiadujemy się, że miłość jest najważniejsza. Św. Paweł (podmiot liryczny) twierdzi, że gdyby mówił językami ludzi i aniołów, a miłości by nie miał, byłby nic nie znaczący jak dźwięk miedzi lub cymbałów. Gdyby miał dar prorokowania, znał wszystkie tajemnice, posiadł całą wiedzę i wiarę, która góry przenosi byłby niczym bez miłości. Gdyby rozdał cały majątek, a ciało wystawił na spalenie, a nie posiadał miłości, niczego by nie zyskał. Podmiot liryczny mówi, że miłość jest cierpliwa, łaskawa, nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie zna pychy, nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie jest pamiętliwa, potrafi przebaczać, nie cieszy jej niesprawiedliwość, ale cieszy prawda. Miłość wszystko zniesie, wszystkiemu wierzy, wszystko przetrzyma, nigdy nie ustaje. Tak więc trwają wiecznie wiara, nadzieja i miłość, te trzy: z nich zaś największa jest miłość.
Hymn o miłości uznawany jest za jeden z najpiękniejszych fragmentów Biblii. Autor wysławia w nim miłość, jej potęgę i siłę, ale jednocześnie mówi o jej cierpliwości i mocy przebaczania. Hymn mówi o miłości Jezusa do całego rodzaju ludzkiego. Człowiek bez miłości nie istniałby. Bóg kocha ludzi i to stwierdzenie jest podstawą naszej wiary. Jego miłość jest doskonała, potężna i trwała. Każda inna miłość, jest jedynie słabym jej odbiciem.